Leczenie Hazardu

5W Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 uzależnienie od hazardu opisane jest jako zaburzenie polegające na „częstym, powtarzającym się uprawianiu hazardu, który zaczyna kontrolować życie chorego i prowadzi do zaniedbania jego społecznych, zawodowych i rodzinnych zobowiązań”.

Jak rozwija się uzależnienie od hazardu?

To, co napędza hazardzistę do dalszej gry jest potrzeba przeżywania silnych emocji i napięcia, jakie towarzyszy rywalizacji w grze. Wygrana sprawia, że hazardzista czuje się niezwyciężony i gra dalej, by wygrać jeszcze więcej. Przegrana natomiast powoduje spadek poczucia własnej wartości i żądzę odegrania się, więc chory nie zaprzestaje gry. To jak błędne koło, w którym hazardzista nie jest w stanie przerwać gry, bez względu na konsekwencje i kondycję finansową. Jednym z wyznaczników tego, jak i innych nałogów jest bowiem utrata kontroli nad własnym postępowaniem.

Specjaliści wyróżniają cztery fazy rozwoju uzależnienia od hazardu:

1. faza zwycięstw – granie okazjonalne, w którym kilka mniejszych lub większych wygranych skłania człowieka do częstszego obstawiania i ryzykowania coraz większych stawek; na tym etapie hazardzista wierzy, że może wygrywać zawsze, towarzyszy mu pełen optymizm;

2. faza strat – wysokie zakłady to wysokie straty – hazardzista zaczyna popadać w długi, by mieć pieniądze na grę; wyższe wygrane przeznaczane są na spłatę długów i cały proces zaczyna się od nowa; hazardzista nadal wierzy, że największa wygrana jest jeszcze przed nim; ten etap odbija się na życiu osobistym i zawodowym chorego;

3. faza desperacji – rodzina i przyjaciele opuszczają hazardzistę, który stracił pracę, popadł w długi i zmaga się z presją ze strony wierzycieli; często hazardziści pod wpływem długów dopuszczają się przestępstw, popadają w depresję i stany lękowe, cierpią z powodu bezradności i poczucia winy;

4. faza utraty nadziei – na tym etapie chorego mogą nachodzić myśli samobójcze; poczucie beznadziejności jest trudne do zwalczenia; W fazie utraty nadziei chory może udać się w jednym z czterech kierunków: - ucieczka w uzależnienie (alkohol, leki), - więzienie, - śmierć samobójcza lub z ręki wierzycieli, - profesjonalna pomoc psychologiczna.

Jak wygląda leczenie patologicznego hazardu?

Terapia nie różni się zasadniczo od leczenia innych typów uzależnień. Ważne jest, aby chory chciał podjąć leczenie i uświadomił sobie, że granie nie było przykrym epizodem, ale chorobą, z którą będzie zmagał się już do końca życia.

W prywatnym ośrodku terapii uzależnień Attente do każdego z naszych podopiecznych podchodzimy indywidualnie. Diagnoza obejmuje nie tylko samo uzależnienie, ale także sytuację społeczną i rodzinną chorego, jego stosunek do pieniędzy i wiele innych czynników mających znaczenie z punktu widzenia terapii. Podczas leczenia hazardu chory odszukuje i uświadamia sobie prawdziwe podłoże swojego uzależnienia. Pod okiem terapeuty pracuje nad zmianą swojego sposobu myślenia i zachowań tak, aby wyjść z kryzysu i odzyskać dawny komfort życia. Chory rozwiązuje swoje problemy, jednocześnie odzyskując równowagę emocjonalną i społeczną. Pracuje także nad planem spłacenia długów, jeżeli je posiada. Leczenie w ośrodku trwa od 6 do 8 tygodni i obejmuje sesje indywidualne oraz grupowe.